WAT IS SPASMOFILIE?

De term is ontstaan in Frankrijk en vandaag gebruikt men deze benaming ook in het Nederlands. De Engelstalige literatuur gebruikt de term ‘autonomic dysfunction’. In de Bewegingspraktijk spreken we over ‘autonome disfunctie’ omdat deze term beter de lading dekt.

Spasmofilie betekent letterlijk: vriend van de spanning. Een persoon met spasmofilie is dus ongewild gespannen en steeds klaar om iets te doen, als gewoonte. De kernklachten zijn spierpijnen omschreven als lichte, continue krampen. 

Is spasmofilie een ziekte? We verwijzen naar de Engelstalige literatuur waarin men een onderscheid maakt tussen ‘disease’ (ziekte in de enge zin), ‘illness’ (ziektegevoel) en ‘sickness' (misselijkmakend gevoel). Spasmofilie, als syndroom, hoort thuis bij ‘illness’ en ‘sickness’. Spasmofilie wordt vaak gelinkt aan het woord chronisch. In de Bewegingspraktijk geven we de voorkeur aan ‘aanhoudende’ problemen. Een juiste aanpak kan immers leiden tot het verminderen of verdwijnen van de symptomen.

De patiënt is ongewild gespannen, maar wel in relatie tot een (vroegere) specifieke context. In de Bewegingspraktijk bekijken we daarom steeds de patiënt in en met zijn huidige omgeving.

SYMPTOMEN?

Belangrijkste basissymptomen: spierpijnen en aanhoudende moeheid. 

• Spierpijnen: eerst enkel ter hoogte van nek en schouders. Later ook in armen, de rug, enz. Tenslotte ervaart de patiënt dat ‘alles overal pijn doet’. 

• Moeheid: In het beginstadium enkel in de namiddag, later ook bij opstaan vanwege een niet verfrissende slaap. Na een slechte dag volgt een slechte nacht en na een slechte nacht een slechte dag. De cirkel is dan rond. 

Rusten brengt hooguit tijdelijk verbetering. De pijn kan niet steeds gekoppeld worden aan een specifieke functie:

• Ononderbroken staan/zitten verergert de pijn.

• Werken met de handen boven schouderhoogte is zeer lastig. 

• Ervaring dat men geen enkele invloed heeft op de problemen zorgt voor angst. Dit leidt tot meer spierspanning en decompensatie. Vaak voorkomende reacties zijn: “Ik voel mij geen mens meer”, “ik leef niet meer, ik overleef”.

Indien we de term autonome disfunctie gebruiken, dan worden bijkomende symptomen gezien als gevolg van de aanhoudende en toegenomen spierspanningen:

• Slaapproblemen, eventueel met rusteloze benen.

• Ademhalingsproblemen. Door het naar achter en naar beneden trekken van de schouders ademt men tegen een grotere weerstand in. Hyperventilatie, kortademigheid, enz. ontstaan met gevolgen voor o.a. de spraak.

• Balansproblemen en/of evenwichtsstoornissen, soms met duizeligheid.  De balansproblemen belasten het visuele systeem. Om niet te vallen schakelen spasmofiliepatiënten over naar oogsturing. Dit leidt soms tot dubbel en/of wazig zicht. Stappen in het donker of met de gesloten ogen is moeilijk.

• Hartproblemen (bloeddruk, hartritme, enz.): het hart, uiteindelijk ook maar een spier, dient nu tegen een grotere weerstand te pompen.

• Darm-, verteringsproblemen door een verstoorde transit: darmkrampen, typisch voor spastische darm / irritable bowel syndroom; eventuele verterings- en voedingsproblemen. 

• Ontregeling van de lichaamstemperatuur (het koud of warm hebben zonder onmiddellijke reden; koude handen, voeten en/of neus), psychische problemen (angst, geheugen- en concentratiestoornissen, piekeren), seksuele stoornissen, enz.

Deze diverse klachten zijn de gevolgen, de verwikkelingen van het ongepast functioneren van een individu in zijn specifieke context en/of vanuit zijn specifieke verleden. Deze symptomen beïnvloeden zowel elkaar als de patiënt in zijn totale ‘zijn’ wat veel energie kost. Zo worden de verwikkelingen vaak de bron van... meer verwikkelingen. Daarom gaat de aandacht in de Bewegingspraktijk hoofdzakelijk naar hoe de patiënt functioneert, hoe hij zichzelf houdt én beweegt.